Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 04 kwiecień 1990

Odsłon: 1038

     W śnie znalazłem się w kościele, dość wąskim z wiernymi w ławach i kapłanem rozdającym Eucharystię.

    W wolnej chwilce - w objawieniu prywatnym (s. Menendez) - czytam przebieg przesłuchania Pana Jezusa u Heroda, a córka zauważyła, że nie ma tego w Ewangeliach. Jest wszystko, ale w czterech zapisach i mogli to opracować i dać w jednej, ale my bierzemy dosłownie ostrzeżenie Zbawiciela, aby nie zmieniać nawet słowa.

    Najgorsze są pierwsze chwile pracy z dojściem, bo wówczas jestem atakowany wewnętrznie (rozpraszające myśli) i zewnętrznie (zaczepiają pacjenci i „chorzy”). W tej fazie jestem łatwym łupem, lekko rozdrażniony, chętniejszy do nienawistnych myśli.. to trudne chwile w ciągu dnia i zły wie o tym!

    Około g. 9.00 "widzę" siebie w pracy w różnych rejonach...widzę to dobro, które mógłbym tam zanieść: oddanie, bezinteresowność, chęć do służenia, lekarz ciała i duszy (dawniej lekarz był kapłanem). Ile dobra mógłbym uczynić w Imieniu Jezusa, bo tam, gdzie jestem znany jest trudno szerzyć świadectwo wiary. Mówił o tym Pan Jezus...”syn cieśli”...

    Nigdy nie zmieniamy kolejki wyjazdowej w pogotowiu, ale dzisiaj sam zaproponowałem to koledze, a on chętnie się zgodził, bo był pierwszy na wyjeździe! W ten sposób otrzymałem palmę wykonaną prawie przy mnie, a chory chłopczyk został załatwiony z całego serca.

    Mam do niego szczęście, bo jestem tu drugi raz, a on przed badaniem w klinice rozchorował się. Zleciłem mu przewóz karetką. Czy to przypadek, że zostałem do niego skierowany?

  Teraz, gdy opracowuję ten zapis (15.02.2017) zawieruszyłem nakładkę do kremu Nivea (wstawiłem w nią opakowanie)...żona pomogła w jej poszukiwaniu i w ten sposób znalazła po tapczanem mój ulubiony krzyżyk!

  Zobacz ścieżki Pana, które nie są naszymi...

                                                                                                                          APEL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 03 kwiecień 1990

Odsłon: 969

     W pogotowiu zostałem obudzony do pacjenta, a w tym czasie w mojej duszy trwało rozważanie Męki Pańskiej. Spojrzałem na 48-letniego mężczyznę, który wyglądał na mającego 60 lat...przepitego, obolałego, podrapanego. Wrażenie, że ten człowiek jest „umarły” w duszy.

    Pędzimy do szpitala, a ja w tym czasie modlę się za nienarodzone dzieci, wrogów, matki cierpiące z powodu przerwania ciąży. W szpitalu przeczytałem z książeczki zdanie „Chwil spędzonych z Jezusem nigdy nie będziesz żałował”. To wielka prawda.

    Wcześniej zacząłem pracę w przychodni. Ponownie jest nawał chorych i tak będzie aż do emerytury...przy niskiej zapłacie. Kiedy nie mogę podołać, a z pośpiechu można się pomylić...wołam do Pana Jezusa o pomoc.

   Pod koniec dnia przybyła młoda wdowa, której mąż zmarł nagle. Ta śmierć otworzyła przed nią świat nadprzyrodzony. Teraz wie, że tamten świat jest na pewno. Zalecam jej niesienie pomocy duszy męża i innych (cierpienia zastępcze, modlitwy, różnego typu wyrzeczenia). Może uzyska jakiś odpust. Co to jest odpust?

   Masz wyznaczoną karę...np.; przez tydzień musisz robić to i to, ale Stwórca daje ci przerwę w tygodniu. Podobnie jest z odpustem. To sprawiedliwość + miłosierdzie...

    Do domu wróciłem „w ciężkim stanie", a teraz razem z żoną (zdarza się to rzadko) idziemy na zakończenie rekolekcji z Mszą Św. Mam zalecenie pomodlenia się za naszą zmarłą córeczkę i za teścia.

    Pierwszy raz zobaczyłem olbrzymie kolejki do spowiedzi. Jak wielką mają odwagę ludzie, którzy spowiadają się wśród znajomych! Właśnie klęczy mężczyzna, twarz trzyma w dłoniach i słucha kapłana. Coś pięknego!

    Prawie w środku kościoła czyni to podobnie kobieta. Jestem tym zaskoczony, ponieważ nie chodzę do spowiedzi „od święta” tylko wg wewnętrznej potrzeby (poczucie utraty czystości) przed Eucharystią.

    Po zjednaniu z Panem Jezusem i zakończeniu Mszy św. usiadłem w ławce i tak trwałem bez ruchu. Wyraźnie byłem zjednoczony z Duchem Św. a to są chwile, które nie opiszesz naszym, językiem. Nie drgnie ci ciało, nie mrugniesz powieką, bo „nie ma cię” dla znajomych, kościoła i tego miejsca. Wówczas jesteś w części duchowej, bo fizyczna /widzialna/ staje się martwa.

    Dlaczego ludzie tak szybko wychodzą z kościoła? Dzisiaj mam szczęście - przy ołtarzu kapłan dalej udzielał Komunii Św. i nie zgaszono świateł, bo tak "wyganiają”.

Jak wielkim darem jest wiara - mówi żona. Nic nikomu nie zazdroszczę, wszystko mnie cieszy, jestem silna wewnętrznie...kontynuuje.

    Słucham tego, nic nie mówię, ale wewnątrz jestem bardzo zdziwiony...to samo czuje moje serce i tyle czasu mówiłem jej o tym innymi słowami. Ona wyraziła to w jednym zdaniu.

- Opisz to wszystko!

- Nie mam daru...i powołania do tego!

    W TVP płynie trzecia część „Mistrza i Małgorzaty”, ale to film satanistyczny. Ludzie bez wiary nie rozumieją, że człowiek zły, który doznaje łaski nawrócenia jest bardzo mocny w świadectwie.  Taka właśnie była Maria Magdalena, która wytrwała do końca pod krzyżem Zbawiciela, a w tym czasie Piotr 3 x zaparł się Pana Jezusa...

                                                                                                                                         APEL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 02 kwiecień 1990

Odsłon: 1080

    Przeczytałem zdanie, że rano trzeba modlić się i wszystko czynić dla Pana Jezusa. „Pozdrawiam Cię Panie Jezu! Pobłogosław mi i mojej pracy w tym tygodniu. Proszę, aby ludzie nic nie przynosili”.

- Czy dzisiaj jest jakaś rocznica?

- Tak, wypadają 20-letnie urodziny naszej zmarłej córeczki Marty!

    W tym świecie wszystko jest pięknie ułożone. Najpierw otrzymałem obraz konstrukcji tego świata (fałsz), a teraz widzę to „skrzywdzony” przez ten świat...jestem dodatkowo zalewany kuszeniami.

    Podziękowałem Bogu za dar jakim jest żona...towarzyszka naszego życia, a jej powiedziałem, że jest dla mnie za dobra. Zły nie lubi takiej miłości małżeńskiej, bo „miłość” w jego wydaniu oznacza namiętności.

   Z włączonego magnetofonu płynie piosenka: „Zawsze ze mną bądź mój Jezu”, którą śpiewa ziemska córka Jezusa, Ewa Błoch. Moje serce krzyczało tylko: „Jezu, Jezu, Jezu”. W drodze do pracy spotkałem, tego za którego modliłem się w nocy.

   Wchodzę do nowego gabinetu, gdzie mam już wizerunek Glinianego Jezusa wykonanego przez pacjentkę zdeformowanymi rękoma w Instytucie Reumatologii w Warszawie, gdzie się specjalizowałem.

   Kiedyś postanowiłem w pierwszej godzinie pracować bez złości, a teraz wyczytałem o takim zaleceniu, które określamy: „godziną  ś w i ę t ą”.

- Jak się pan czuje?...pyta pacjent.

- Bardzo dobrze, ponieważ pracuję w łączności z Jezusem!

   Teraz przybył do mnie prosty człowieczyna...w czapce na głowie, której nie zdjął. Jakby w upomnieniu wskazałem na płaskorzeźbę Twarzy Jezusa, a on spojrzał na mnie, uśmiechnął się i wyszedł.

    Teraz badam pacjentów, a napływa: „daj mi dusze”. Wówczas jeszcze nie rozumiałem, że Pan Jezus pragnie naszych dusz. To był dzień ciężkiej, a zarazem bezinteresownej pracy, która trwała dalej na dyżurze w pogotowiu, bo trafiłem na krwotok, a później na udar mózgu i dwa razy pędziliśmy do szpitala.

   W tym czasie trwała łączność z Panem Jezusem, a odmowę obdarowania ofiarowałem za dusze chciwe...”Panie Jezu przyjmij ten dar”. W tym czasie, z przekazu osobistego przeczytałem, że Pan Jezus prosił Swoją służebnicę, aby zdobywała dla Niego dusze.

     W ramach walki o dusze poprosiłem kolegę lekarza, który - wcześniej stwierdził, że nie ma grzechów - aby w pełni nawrócił się i przystąpił do Sakramentu Pojednania, bo wszystko jest prawdziwe w naszym Kościele katolickim...

                                                                                                                                      APEL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 01 kwiecień 1990

Odsłon: 1163

opr. 1 sierpnia 2016 r.

    Tamtego dniu obudziłem się z przekonaniem, że moja dusza „pracowała” przez całą noc nad zagadnieniem grzechu. Wczoraj nic nie planowałem, a dzisiaj wiem, że muszę jechać do sanktuarium, gdzie ostatecznie wróciłem do Boga.

   Pragnę tam podziękować NMP Pocieszycielce Strapionych za otrzymaną łaskę zmartwychwstania, bo byłem wielkim Łazarzem ...

    Nie zwracałem uwagi na przeszkody od złego, który podsunął mi „koszty”, ale nigdy nie ostrzegał mnie, gdy kupowałem wódkę. Nie posłuchałem rady żony, aby iść na mszę do naszego kościoła i nie obchodziły mnie dąsy córki, która nie chciała ze mną jechać.

   Ja mam czynić Wolę Boga, bo tylko tak otrzymam pokój w sercu oraz spełni się pragnienie mojej wdzięczności. Po ruszeniu samochodem serce zalała tęskna miłość do Pana Jezusa oraz pragnienie przyjęcia Eucharystii, która jest źródłem mojej mocy i powoduje wzrost duchowy na początku nawrócenia.

„Jezu! Jezu! Jaki wiatr gna mnie do Ciebie? Nie chcę złota, zaszczytów i władzy...

 Gdy przychodzisz nikt nie bije Ci braw!

 Jak wypowiedzieć to, gdy wchodzisz w me serce nad ranem, a z duszy bije Twój Blask?

 Panie mój! Przekazuję Ci radość mojego serca pełnego miłości do Ciebie”...

     Po dotarciu na miejsce wołałem z wielkiej i prawdziwej radości: „dziękuję Ci Matko Boża, dziękuję Ci Jezu za łaskę przybycia tutaj”, a przed Eucharystią powtarzałem, że moje nawrócenie to dar otrzymany od Pana Jezusa i wciąż za niego dziękowałem.

    Po Komunii św. znikła tęskna miłość, powaga i smutek, a do serca „wpadła” Radość Boża! W uniesieniu duchowym padliśmy z wiernymi na kolana i tak trwaliśmy w ciszy, a jej pragnienie po zjednaniu z Panem Jezusem pojawia się zawsze w różnym stopniu.

    Nie wiem czy moje przeżycia miały już cechy mistyki eucharystycznej, ale chyba tak, bo właśnie zauważyłem wielką delikatność w ujęciu przez kapłana kielicha z komunikantami przed konsekracją. Nawet zapytałem retorycznie: „Boże czy on wie, że ja na to zwracam uwagę”?

-  ”Pochylcie głowy do błogosławieństwa” ...jakież piękne! Nagle wszyscy ludzie stali się mali i „moi”, bliscy sercu, wszyscy tacy sami...nawet „nie widziałem ich ubrań”, bo „wszyscy byliśmy jedno”. Naprawdę tak to odbierałem.

    Tuż po nawróceniu dziwiły mnie różne zjawiska duchowe. Dzisiaj, gdy opracowuję ten zapis podczas odmawiania koronki do Miłosierdzia Bożego przeżywałem to samo, ale od dawna wiem, że jest to odczuwanie ludzi jako dusz, a po Eucharystii ta część przeważa w zgromadzeniu.

     Ja sam czytam to świadectwo zdziwiony, bo jest dowodem na niezmienność przeżyć duchowych. Nigdy wcześniej - bez łaski wiary - nie miałem takich przeżyć, a  ci, którzy żyją tylko tym światem nie będą ich mieli.

    Pomyślałem o prostych zaleceniach: patrz na wszystko duchowo i z punktu widzenia wieczności, staraj się wypełniać wolę Boga Ojca, a nie własne pomysły, trzeba stać się "niewolnikiem" Pana Jezusa.

    Czas zleciał i żona umęczona zasypiała wcześniej...włożyłem moją dłoń w jej dłonie i poprosiłem o odmówienie w myślach „Ojcze nasz”, a po chwilce demon podsunął mi całą rodzinę tych, którzy mnie krzywdzili („drzewo”), ich sukcesy, machlojki i zło. Także za nich odmówiłem Modlitwę Pańską, przygarnąłem ich do serca i wszyscy „staliśmy się jedno”...

                                                                                                                                 APEL