Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 08 maj 1992

Odsłon: 1204

opr. 08.05.2011(n)

      5.30 Tuż po przebudzeniu napłynęło określenie Matki Bożej: Panno zwolena czyli błogosławiona (archaizm z „Bogurodzicy”), a później w wielkiej tęsknocie zawołam:

                 „Matko błogosławiona przez Ojca!

                  Matko Jezusa i moja.

                 Cudowna Opiekunko mojego życia.

                 Patronko i Pośredniczko Święta.

                 Ty, Jedyna nie zwątpiłaś w moje nawrócenie. 

                 Błogosławiona każda chwilka Twojego życia zakończonego Wniebowzięciem.

                 Panno  zwolena”!

     Pada deszcz, a to łagodzi różne dolegliwości i dlatego jest mało pacjentów.  W sercu wielki pokój. Ludzie rzucają dary, ale ja niczego nie pragnę, a zarazem nie chcę szarpaniny. W smutku mój wzrok zatrzymał wizerunek Matki Bożej z Sercem koronie cierniowej i w płomieniach (stojący w szafce zabiegowej).

    Po pracy w przychodni mam dyżur w pogotowiu. Dzisiaj poszczę i nie muszę jechać na obiad. Wystarczy zejście do „piwnicy”. Tam mamy „dyżurkę”. To norka 4x4 metry, którą trzeba dzielić z drugim lekarzem dyżurnym. Państwo ludowe dba o lud pracujący miast i wsi.

    Zerwano do Cygana, który stwierdził, że w życiu ma szczęście. To prawda, bo z zespołem bolesnego barku trafił do mnie jako reumatologa. Przed chwilką była przestraszona matka, której zmarła córeczka, a synek po operacji guza tarczycy ma różyczką. Właśnie jedzie na wy­cieczkę z Kościoła. Zatrzymałem ją na korytarzu i powiedziałem: „jako wierząca musi pani wykazać ufność, prosić o prowadzenie, a całe cierpienie przekazać na ręce Matki”.

  Teraz pędzimy do wypadku. Mimo mojej prośby wysłano tylko mnie do czterech poszkodowanych. W drodze odmawiam koronkę do miłosierdzia. Na miejscu okazało się, że jesteśmy w środku piekła. Dwie osoby zabite, a dwie ciężko ranne. Wokół podenerwowani ludzi, a pijani atakują i ubliżają.

    Nie wiedziałem, że tam zginął najbliższy kolega syna (martwy za kierownicą) oraz jego koleżanka. Później zastanę go w domu. Z rozpaczy nakrył się na głowę kołdrą i tak leżał.

   Wracamy ze szpitala. Płynie koronka za "dusze zabitych". Proszę Pana Jezusa o miłosierdzie, obmycie ich i pomoc. Matce przekazuję duszę dziewczyny. Smutno, a myśl ucieka do Jugosławii i potworności wojny oraz ludzkiej bezsilności wobec wielkich tragedii. Jakże potrzebna jest ochrona Matki każdego dnia!

     W ciszy pokoju lekarskiego wołałem: „Matko moja! Niech każda chwilka mojego życia chwali Ciebie i Twego Syna. Ty pragniesz zabrać mnie do Królestwa Miłości. Bądź błogosławiona przez wszystkie pokolenia: wybrana przez Boga mego, który jest M i ł o ś c i ą”!

    To wybuch tęsknoty trwający  5-10 minut i rozrywający serce. Jakim językiem wypowiesz te uczucia? Padłem na ko­lana i trwałem tak w modlitwie do zesłabnięcia. 

    Dzisiaj dzień postu. Zbliża się 23.00, a ja  nawet nie pomyślałem o jedzeniu. Jeszcze cz. bolesna różańca. Kładę się do państwowego łóżka, a Anioł zaleca: „podziękuj”! Padłem na kolana „dziękuję Ojcze, dziękuję". Wybiła północ ! Tak skończył się jeszcze jeden dzień życia z Matką !

    Podczas opracowania z Orędzia MB Pokoju (25 kwietnia 2011 r.) w serce wpadły słowa: „Jestem z wami i nieustannie modlę się za was /../”...                                              APEL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 07 maj 1992

Odsłon: 1245

opr. 07.05.2011

    Przed snem - poprzez Matkę Pana Jezusa - poprosiłem o błogosławieństwo Boga Ojca na noc i następny dzień. Tuż po wstaniu znalazłem się w niebie na ziemi, bo  śpiewały ptaszki, a ciało stało się czyste i pachnące.

    Nie spodziewałem się nawału chorych, kłótni i przepychanek. Zawsze wielki ból zalewa moje serce, gdy widzę starsze panie całkowicie nieżyczliwe dla siebie. W tym bałaganie falami napływała radość i pokój z poczuciem ochrony Matki Bożej.   

   W chwilce przerwy chwyciłem twarz w dłonie, a nawet położyłem głowę na biurku lekarskim i wołałem w koronce do Boga Ojca za rodzinę chłopczyka pozostawionego przez rozwiedzionych rodziców.

   W szczycie udręki zawołałem „Jezu pomóż", a  wzrok zatrzymały słowa na  kalendarzu ściennym: „pomagaj potrzebującym". Radość napłynęła do serca, ponieważ do gabinetu przybyła samotna i biedna chora z dziewczynką, które z mieszkania wyrzuca właściciel.

    W czasie opracowywania tego zapisu z tv płynie program o takiej samej  biednej rodzinie, której grozi eksmisja. Płacze starsza córka, bo jej 4-letnia siostra jest niewidoma. Nie mają na nic pieniędzy. W „Sprawie dla reportera” pokażą babcię, która oddała ziemię odciskiem palca. Ogarnij świat: ofiary trzęsienia ziemi w Japonii, głód, brak wody, mordowanie chrześcijan, Haiti.

Dzisiaj wołam do Świętej Bożej Rodzicielki za moją rodzinę.

    „Matko i Opiekunko naszych rodzin. Dobrze, że Jesteś! Spraw, abyśmy rozkwitali z Tobą w Panu. Ty pokazałaś życie św. Rodziny, gdzie panowała zgoda, prostota i miłość. Wstawiaj się za nami i módl się za moją rodzinę. Uproś błogosławieństwo u Ojca dla najbliższych i wszystkich krewnych”.

  W ręku znalazła się figurka św. Rodziny, a z radia popłynęły piękne słowa J.P.II oraz kojący śpiew.

     Umęczony, na złość szatanowi i z poczuciem zwycięstwa Pana Jezusa poszedłem na wieczorną Mszę świętą. Przy wejściu do kościoła trafiłem na śpiew „Kyrie. Kyrie" i słowa „Matko naszych rodzin"! Podczas litanii loretańskiej z lekko­ścią klęczałem obok siedzących młodych dziewczyn.

  Przed przyjęciem Pana Jezusa padłem na kolana i przeżegnałem się. Nic nie obchodzą mnie ludzie, bo inaczej nie wypada!

    Przechodząc obok konfesjonału ujrzałem prawą dłoń kapłana, Dreszcz przepłynął przez ciało, serce doznało kurczu, a łzy zalały oczy, bo ta ręka rozgrzesza, błogosławi i rozdaje św. Hostię...”Jezu mój! Matko! to jedyna droga do prawdziwego życia na ziemi” !    

    Wielokrotnie powtarzam: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus", a przypomina się Matka Boża Pokoju z Medziugorja, która w ten sam sposób pozdrawia własnego Syna, Pana Jezusa ! Ile cierpienia, a zarazem radości niesie łaska wiary.        APEL

 

 

 

 

 

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 06 maj 1992

Odsłon: 1262

    Wzrok padł na książkę prof. Mieczysława Gogacza, która otworzyła się na rozdziale „Świeccy w Kościele", gdzie słowa o tych, którzy „ukazują Boga innym /../”. To jest pełnienie kapłaństwa wspólnego.

   Podczas przyjęć pacjentów rozmawiałem z 12-letnim chłopcem pozostawionym przez rodziców (rozwód). Cierpi z tego powodu, a ja proszę go, aby wołał do Matki Bożej, przyjmował różne wyrzeczenia i prosił, bo wszystko jest w ręku Boga.

    Lewica dba o mnie (rewaloryzacja), ale wzmocnienie powinny otrzymać rodziny, którym brak środków do życie. Nagle ujrzałem  odpowiedzialność parlamentarzystów za których planuję modlitwy. „Panie Jezu! przyjmij ich grzechy, daj im Światło, otwórz ich serca".

    W pokoju lekarza dyżurnego padłem na kolana i wołałem „za grzechy ich dusz", a serce zalewała wszechogarniająca miłość Pana Jezusa. „Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, obdarz nas pokojem...obdarz nas pokojem...pokojem". Do pięknej melodii pasują słowa: „Jezus jest. Jezus jest”. Pan każdego dnia daje różne dary i próby. Nawet przez 1000 lat nie nudziłbym się z Bogiem Ojcem!

    Z kojącego snu zerwano do młodego mężczyzny z bólem głowy. Transportuję go do szpitala z podejrzeniem wylewu podpajęczynówkowego, a po drodze wołam za sanitariusza, który zginął tragicznie: „Panie Jezu, Ty mi nie odmówisz! zanurz jego grzechy w Swoich Ranach. To był dobry człowiek. Proszę Jezu".

    Teraz badam dziewczynkę, a matka wspomina, że wiozłem ją do porodu! To był daleki transport i „malutka nasłuchała się pieśni przed urodzeniem”! Płynie piękna melodia. Pojawiła się bliskość Matki z Medziugorje oraz Czarnej Madonny.

    W wiejskiej chatce trafiłem na pięknie oprawiony obraz Jezusa Miłosiernego. Pędzimy z dziadkiem do szpitala, a pod koła karetki wpadł zając i zginął na miejscu. Gdzie trafiłbym po śmierci kilka lat temu? Czy nie należało mi się piekło? Nagle ujrzałem nasze zesłanie, gdzie większość ginie, bo nie przejdą „selekcji” (piekło, czyściec, niebo). Podczas powrotu z tego transportu mówię o zawierzeniu Bogu i ufności aż do śmierci.  

     Jeszcze  różaniec Pana  Jezusa: „Panie Jezu! Spraw, abym wypełnił wolę Boga Ojca. Poprowadź w świeckiej świętości na szczyt piramidy. Spraw, abym służył Ci jako świecki kapłan. Jezu mój! obmyj mnie w Swoim Miłosierdziu".

    "Panie! Obmyj też wszystkich kapłanów, którzy zaistnieli w moim życiu od chrztu poprzez bierzmowanie aż do sakramentu ślubu. Wspomóż duszę tego kapłana, który porzucił później sutannę. Panie Jezu! on odszedł od Ciebie, ale spraw, by w końcu życia prosił o zmiłowanie. Proszę o miłosierdzie dla niego. Proszę Jezu...proszę”! Wołam tak prawie omdlały.

    Pan sprawił, że w ręku znalazła się polemika z prof. Józefem Boguszem: „Lekarz i kapłan wobec ciężko chorego” („Przegląd Lekarski” 1987r  44 nr 11) do którego pisałem w 1989 roku (zmarł w tym roku).

                                             Panie Profesorze!

     W Egipcie lekarz był kapłanem i odwrotnie. Człowiek to ciało i dusza; choroby tych dwóch części przenikają się, a nawet wywołują różne zaburzenia. Człowiek chory psychicznie ma niesprawny centralny układ nerwowy, a opętany ma chorą duszę.

    Zranienie duszy może powodować różne zaburzenia ciała fizycznego, a ciężkie uszkodzenie ciała sprawić wrogość do Boga. Człowiek wierzący nie boi się cierpień oraz śmierci (przejście do życia), ale lęk przed nią dotyczy każdego. Bóg tak to uczynił, aby nie popełniano samobójstw. Dzisiaj ten strach pokonano komfortową eutanazją.

Pan Profesor pisze o śmierci nagłej, która dotyczy „wybrańców losu”. To błąd, bo śmierć nagła jest wielkim nieszczęściem dla duszy...szczególnie u niewierzącego w Boga.

   Człowiek wierzący nigdy nie jest samotny, bo zawsze jest przy nim Pan Jezus. Tą obecność szczególnie odczuje w godzinie ostatniej.

Czy istnieje sens przedłużania życia u beznadziejnie chorych (”nawet o jeden dzień”)?

    Ten jeden dzień może sprawić powrót do Boga! W tej bowiem fazie odbywa się ostateczny bój o duszę ludzką. Większość lekarzy („szkiełko mędrca i oko”) nie może pomóc w tej walce. Stąd wraca problem lekarza-kapłana i mam wątpliwości czy Pan Profesor sobie poradzi.

   Każdy katolik jest uczestnikiem kapłaństwa Pana Jezusa i ma obowiązek głoszenia Ewangelii („napieraj w porę i nie w porę”)

   Właśnie odmawiam „pokutę” zadaną na spowiedzi; „Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia”.

    W kraju demokratycznym powinna istnieć formuła:  lekarz katolicki. Jest to bardzo ważne, ponieważ nikt nie przyjdzie wówczas po hormonalne środki antykoncepcyjne, skierowanie na „zabieg”. Ciężko chory  nie będzie dziwił się pokierowaniem ku Bogu, MB Dobrego Zdrowia, do św. Łukasza, na Msze święte. W moim odczuciu jestem takim „lekarzem-kapłanem”.

    Wówczas dziękowałem za ten niezwykły dzień, a dzisiaj czynie to samo, bo Pan pomógł w opracowaniu. Przypomniała się poranna prośba o błogosławieństwo Boga.

                                                                                        APEL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 05 maj 1992

Odsłon: 1282

    5.40 Anioł zrywa, bo „czas wstawać na  mszę". Budzą głosy ptaszków, a myśl uciekła do „Matki budujących im domki. Matki Aniołów i Świętych. Matki każdego czystego ducha”!

     W „Litanii do Matki Boskiej" Juliana Ejsmonda (1892-1930)  trafię na podobne zawołania: „Opiekunko skowronków, która strzeżesz ptaszęcych gniazd /../  piskląt, co pod skrzydełkami matek siedzą /../ Pani słowików /../ Jaskółek Matko, która wskazujesz im niebieskie szlaki /../!

    Przepływają: wojny, katastrofy, przemoc i kwiaty, ożywiający deszcz po suszy, kobieta myjąca włosy. W wyobraźni widzę bój duchowy o świat. Nad nami Bóg Ojciec i wysłannicy piekła. Wprost jestem na ich szkoleniu, gdzie   instruktor mówi: „Naszą bronią jest nienawiść do Boga i ludzi.

    Przeanalizuj to na donosicielu. Podsuwasz mu poczucie dobra jakie czyni dla ludzkości. Wmawiasz mu, że to co robi jest szczytem patriotyzmu, odpowiedzialności, oddania, a nawet zgodne z jego sumieniem. Zawsze podsuwaj małe  poczucie grzechu! Każdemu wpuszczaj złość do serca na wroga, gdy zrywają go od żony lub kolacji”.

    Płyną modlitwy poranne, a w kościele przywitała mnie święta cisza oraz Pan Jezus z otwartymi ramionami. Mam lekką nie­chęć, bo siostra-organistka "rozgrzewa palce”, a zachrypnięty kapłan fałszuje. Nędza nasza jest wszędzie.

    To dotyczy także mojej osoby, bo nie znam normy potasu w surowicy, a leczę i nawet mnie chwalą. On fałszuje, ale podaje mi Ciało Jezusa! Po Komunii św. chciałbym zostać u Pana Jezusa, ale już zaczyna się druga msza. Próbuję modlitwy, ale rozproszyła mnie żona. Uciekłem do pracy z wielkim pokojem w sercu.

     W przychodni najazd Hunów i Wandali. W takich dniach zawsze przychodzi „narzekająca od urodzenia”. Napadł na mnie przepity i odrapany, który był już rano z jakąś durną sprawą. Ja wiem, że to próba. Nawet mówię mu, że przybył od szatana.

    Wielu obcych, a na koniec udręki dziadkowi zachciało się jechać do sanatorium! Przez cały czas napływała zła energia od syna piszącego maturę. Wytrwałem mimo potów, biegania i gadania.

Nagle otrzymałem pocieszenie, bo przybyła siostra służka Maryi: "jeżeli pani będzie słaba, to co z niewierzącymi, przecież zły będzie im wpuszcz­ał zwątpienie, słabości i zniechęcenie, a my mamy być mocni!

    Podczas wychodzenia z kasetki spada karteczka z normą zawartości potasu w surowicy! Jakże Niebo z nami rozmawia! Tysiące takich faktów miała s. Faustynka, ale nie zdążyła wszystkich zapisać. Trwa czas kuszenia, bo szatan straszliwie nienawidzi czcicieli matki Bożej. Nie można się modlić, napływa senność, rozdrażnienie nawet na działce. Miałem odjechać w złości, ale napłynęło „wróć”.

   Po dniu ciężkiej pracy w  ciszy nędznej budki wołam: „Matko wdów i pijaków. Matko porzuconych i niechcianych.  Matko smutnych i słabych. Matko samotnych. Matko braci i sióstr. Matko mojego syna. Matko moja. Ty, która modlisz się za mnie. Ty, która wołałaś do mnie tyle lat! Ty, która nie zwątpiłaś we mnie. Matko nie opuszczaj mnie. Nie opuszczaj".

     W tym rozmodleniu zły przysłał mi całkowicie pochyloną babcię z odległej działki, która całe dnie grzebie w ziemi. To niewiasta bardzo wierząca. Pytam ją:

- Czy zły kusi panią?  - Nie!

- Nie?...to dlaczego zawsze kieruje panią na działkę w czasie nabożeństw majowych do Matki ?

- Och! tak, tak!

    21.00 Radość zalała serce, bo płonie lampka pod figurą Matki Bożej, a myśl uciekła do ateistów: „Czy jest ktoś jeszcze, kto może oddać życie za ludzkość? Przecież Bóg Ojciec w Swojej Miłości wszystko pokazuje! Gdzie oni później trafią? Wielu z nich reprezentuje ateizm wojujący: ubliża, poniża i ośmiesza Boga. Matko ateistów! Jakże cierpisz z tego powodu!  Dlaczego nie chcą Ojca, Jezusa i Ciebie”?

  Przez sekundy mam poczucie bliskości Pana Jezusa. Napływa Jego cierpienie spowodowane pragnieniem zbawiania ludzkości, a nawet ponownego oddanie za to życia. Tego nie wytłumaczysz, bo to prawdzi­wa Caritas rodząca męczenników za wiarę.     APEL