Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 17 marzec 1992

Odsłon: 417

   Nagle napłynęło wielkie pragnienie odmawiania Drogi Krzyżowej i "Św. Agonii" z mojej modlitwy. Podczas każdej Stacji współcierpiałem ze Zbawicielem, a szczególnie podczas "Obnażenia na Golgocie" oraz przybijania Pana Jezusa do krzyża z Jego podniesieniem (jest nawet takie święto).

   Krzyż Zbawiciela to największy mój skarb na ziemi, umiłowany i tak będzie do końca, ponieważ będę opiekował się przydrożnym krzyżem i bronił wszędzie tego Znaku z Nieba. Dla niektórych jest to "głupstwo krzyża" lub "krzyż to drzewo". Wzgardzony i wyśmiany na drzewie hańby. To Brama Życia, nie pojmiesz tego bez łaski wiary. 

   Podczas mycia ciała napłynął obraz Pana Jezusa na Drodze Krzyżowej, zlanego potem i krwią, spragnionego zimnej wody, którą właśnie wypijam! 

    Jeszcze Kreta, willa w której mieszkał Tyberiusz...być może tam relacjonowano mu (w 33 r.) przebieg sądu nad Panem Jezusem! Zrozum to, niech drgnie twoje serce, bo On uczynił to bezpośrednio dla ciebie...tak, abyś mógł żyć w luksusie i dodatkowo otrzymać Zbawienie!

    W przychodni falami napływało uniesienie duchowe, przerywane wpadającymi pacjentami, potrzebującymi mojej pomocy. Nagle z przytulenia przez Pana Jezusa musisz wrócić na ziemie w celu przepisywania "coś na uspokojenie". Cóż oznaczają nasze głupstwa wobec szczytu poniżenia Syna Bożego! Kupiłem krzyż na ścianę pokoju lekarskiego w pogotowiu.

   Wrócił czas mojego nawrócenia do Boga Ojca przez wstawiennictwo MB Pocieszycielki Strapionych oraz ostatnia niedziela (15.03.1992), gdzie przybyłem do Sanktuarium w Lewiczynie.

   Tam mieszka Najświętsza Maryja Panna, tam mieszka nasz Święty Bóg, który nas stworzył, dał nam życie, opiekuje się nami i kocha nas tak bardzo, że Jego Syn oddał za nas Swoje Życie!

    My jednak jesteśmy głusi i ślepi. Boimy się cierpienia, ale spójrzmy na krzyż naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Czy On zaznał w życiu wesela, radości…w cierpieniach oddał za nas Swoje Życie.

   Podczas pobytu w Sanktuarium w Lewiczynie smutek zalał serce, a łzy oczy po ujrzeniu spalonego budynku katechetycznego...z powodu tego demonicznego działania sprawcy.

     Nagle zrozumiałem, że moc Szatana jest lekceważona. Przecież szczególnie działają w takich świętych miejscach. Chodzi także o wywołanie zwątpienia namaszczonych sług Pana.

    Większość zwykłych ludzi nie wie o tym, a kapłani w swoich kazaniach nie wspominają o Kłamcy, śmiertelnym wrogu naszych dusz i wszystkiego co ludzkie. Jakby na pocieszenie napłynął obraz Pana Jezusa, który miał tylko tunikę wykonaną przez Matkę Bożą, która rosła na nim i na Golgocie została z Niego zdarta!

    Kiedy byliśmy jeszcze małymi dziećmi pozwalaliśmy prowadzić się do kościoła przez rodziców lub wychowawców. Później wir życia dorosłego; praca, codzienne obowiązki, trudności w małżeństwie oraz utrzymaniu rodziny i szarzyzna…sprawiła zapomnienie o naszym powołaniu. 

     Na Mszy św. wieczornej padną słowa zawołania proroka Izajasza (Iz 1, 10.16-20) do ludu Gomory: "Obmyjcie się, czyści bądźcie! Usuńcie zło uczynków waszych sprzed moich oczu! Przestańcie czynić zło! (...) Ale jeśli się zatniecie w oporze, miecz was wytępi. Albowiem usta Pańskie [to] wyrzekły".

    Pan Jezus dodał (Ewangelia: Mt 23,1-12), aby lud czynił wszystko, co zalecają "uczeni w Piśmie i faryzeusze (...) lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią"...

                                                                                                                   APeeL

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 16 marzec 1992

Odsłon: 734

    Nad ranem napłynęło poczucie Opatrzności Bożej...wówczas nie potrzebna jest żadna ochrona. Nasza nędza sprawia, że staramy się „zabezpieczyć” przed brakiem jedzenia (wielu świętych żyło tylko Eucharystią) lub wody (uderzenie laską w skałę na pustyni przez Mojżesza)...

    Dzisiaj mam dyżur w pogotowiu i nagle stanąłem przed wyborem: ciepłe łóżeczko czy spotkanie z Panem Jezusem (Msza Św.)? Wstyd się przyznać, ale wybrałem łóżeczko…

   To była prosta próba pójścia za zaproszeniem, bo większa jest zasługa, gdy nie mamy chęci iść do kościoła, z potrzebą przełamania się i „bez przyjemności”. Wówczas Pan Bóg zadziwia nas i obdarowuje w dwójnasób. 

    Jakby na znak w modlitwie przebłagalnej wypadła intencja: „za dusze oziębłe”. Tak się zdarzy, że matce takiego nagle zmarłego tłumaczę, że on nie leży w grobie i niepotrzebnie rozpacza, bo on wymaga modlitw, a gdyby mógł to „zadzwoniłby garami”. "Tylko pani mu została, trzeba ofiarować za niego cierpienie."j.

    Na dalekim wyjeździe wołałem w modlitwie za dusze oziębłe...sam takim byłem jeszcze niedawno. „Ty, Ojcze nie odmówisz mi łaski dla nich”. Moje zdziwienie wywołała pacjentka, która długo na mnie czekała...ze słoiczkiem grzybków!

   Nie chciało mi się wierzyć, bo przed wyjściem na dyżur szukałem takiego małego słoika grzybów na kolację. To wdowa także po oziębłym duchowo. Powtórzyłem jej słowa skierowane do poprzedniej pacjentki!

   Po południu napłynęła wielka tęsknota za Bogiem Ojcem...nie da się tego wytłumaczyć naszym językiem: "Jezu mój, Ojcze! Ojcze!!” Tęsknoty ziemskie za najbliższymi zaspokajamy w różny sposób (zdjęcie, telefon, list, spotkanie). Boga Ojca nigdy nie widziałem i nie ujrzę do końca tego zesłania.

    Myliłem się, bo Bóg Ojciec przekaże w 1932 r. orędzie („Ojciec mówi do Swoich dzieci”) matce Eugenii E. Ravasio...ze Swoim „zdjęciem”. Towarzyszy mi teraz dzień i noc podczas mojej „pracy”. Potwierdza to słowa Pana Jezusa do Apostołów, że widząc Go widzą Boga Ojca. W Kościele Prawosławnym jest ikona trzech takich samych osób.

   Jednak tęsknota za Panem Jezusem ma inny wymiar, ponieważ Jego wizerunki są już ujawnione (z Gorejącym Sercem lub Jezusa Miłosiernego). Około 15.00 podczas odmawiania koronki do Miłosierdzia Bożego oraz mojej modlitwy miałem poczucie kontaktu z duszami „oziębłymi”. Nie mogłem oderwać się od tej modlitwy do 16.40.

    Włączyłem nagraną Mszę św. radiową z niedzieli, gdzie w serce wpadły słowa: „O Tobie Panie mówi moje serce, szuka Twego Oblicza, nie zakrywaj przede mną Swojej Twarzy”. Posłuchałem natchnienia i z torby wyjąłem inną: „Jestem, Który Jestem”. Mojżesz wówczas powiedział, że: „Jestem posyła mnie do was...do Swojego ludu!”

    Usiadłem w ciszy, zadziwiony: „och, Boże! Boże mój, jakże mało mówi się o Tobie!” Nagle w „eterze” niepokój, poczucie nierealnego kontaktu z postaciami niewiast. Po chwilce okaże się, że zdenerwowana kobieta wzywała do umierającej siostry.

   Teraz w zadumie siedzę nad młodą kobietą, której nie dadzą umrzeć: nieprzytomna od miesięcy, karmiona sondą. Nad nią Matka Boska Częstochowska. Podałem relanium, bo miała drgawki.

• Pani miłość do córki nie pozwala jej odejść...mówię do matki (65 lat).

• To prawda, ponieważ stale wołam do Matki, aby ją ratowała.

• O co prosisz, to otrzymasz, ale trzeba prosić o to, co jest zgodne z Wolę Stwórcy... nie wolno modlić się o co chcemy...trzeba być w tych sprawach „listkiem na wietrze” (delikatność natchnień), trzeba zamknąć nożyce...”bądź wola Twoja”! W sercu zawołałem: „Matko Boża daj światło tej ziemskiej matce, która jest przepełniona miłością do umierającej córki...daj jej Światło, proszę!” 

    Po modlitwach serce zalała wielka radość Boża z dziękczynieniem Bogu Ojcu za przebieg dnia i obecne warunki dyżurowania i modlenia się (oddzielne pokoje, bo jeszcze niedawno gnieździliśmy się w dwójkę w piwnicznej izbie). 

   Właśnie zrywają do młodego i nieprzytomnego mężczyzny, nie pomaga stężona glukoza dożylna...pędzimy do szpitala. Po drodze odmawiam w jego intencji cały różaniec, nawet żegnam go krzyżem, a w tym czasie odczuwam obecność Matki Bożej z natchnieniem, że "chorego traktuję jak własnego syna". Tak było naprawdę, bo wołałem w jego intencji do Boga Ojca.

   W szpitalu potraktowano go jako histeryka: pielęgniarka w dobrej wierze straszyła go wsuwaniem sondy do gardła, a lekarz dyżurny sadzał go i „rzucał”. Po tej nędzy próbowano chłopaka odesłać moją karetką, ale gdzie?

- Panie doktorze wiozłem go z duszą na ramieniu! 

    Usiadłem na wózku inwalidzkim...później na leżance dla chorych i rozmyślam o Panu Jezusie, na którego wszyscy krzyczeli podczas Bolesnej Męki: „Panie przyjmij te krzyki na mnie, nie mam pretensji do tych ludzi”.

   Pacjenta w tym czasie przewieziono do chirurga, gdzie okazało się, że doznał urazu głowy (pobity?) z utratą mowy...rozumie, ale pokazuje,że nie może mówić! Stała się cisza wobec wielkiego nieszczęścia. Wielki smutek zalał moje serce wobec nieszczęścia i nędzy ludzkiej...policji, mojej, personelu i lekarzy szpitala.

   Cóż mogłem uczynić w tym nieszczęściu. Mówiłem do niego po imieniu (śmiano się) i w modlitwie przekazałem go Bogu Ojcu. Kiedyś spotkamy się...

                                                                                                                                    APeeL

 

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 15 marzec 1992

Odsłon: 737

Przemienienie Pańskie

    Na dyżurze w pogotowiu minęła północ, z radia płynęła piękna muzyka, a serce zalewała radość z natchnieniem, że: „w nocy nic nie będzie i wstanę o 6.00!” Nie chciało się wierzyć, bo pogoda była „zawałowo - wylewowa”, a tak dzieje się 2-3 dni przed nadejściem wyżu z wiatrem.

    W takimi czasie sam czuję się beznadziejnie, a to zarazem sprawia, że jestem czujny, nie przepuszczę chorych w ewidentnym zagrożeniu. 

   Faktycznie tak się stało jak zapowiadał Anioł, bo noc była spokojna i obudziłem się o 6.00! W tym czasie w radiowej czwórce zapraszano do śpiewu przez telefon...

   W domu napłynęła pewność, że dzisiaj mam być w Sanktuarium MB Pocieszycielki Strapionych w Lewiczynie. Wpisz w szukaj: za pragnących spowiedzi i przeczytaj zapis mojego powrotu do Boga (18.07.1988 i 15.08.1988)…

   Żona przestrzegała przed wyjazdem, bo była zawierucha, ale przypomniał się obrazek Pana Jezusa z Gorejącym Sercem, który uśmiechał się do mnie (mam taki w samochodzie), a teraz wzrok zatrzymał wizerunek Pana Jezusa Miłosiernego.

    Na ten czas Edyta Geppert śpiewała: „nie opuszczaj mnie”, łzy zalały oczy...”Matko nie opuszczaj mnie”, a po chwilce popłynęły słowa do mnie: o przydrożnym Chrystusie stojącym „na rozstajach dróg”, a ty pytałeś „w którą stronę iść”...szczęśliwej drogi już czas”. Łzy zalały oczy, bo wiem, że dzisiaj mam być w miejscu, gdzie ostatecznie wróciłem do Boga.

   Na miejscu okazało się, że ktoś podpalił dom rekolekcyjny: spłonęło wszystko oprócz murów! Tam były osobiste rzeczy kapłanów, a dodatkowo ktoś zbiera na odbudowę, ale nie dostarcza pieniędzy do parafii. Popłakałem się, a serce rozrywał smutek, ponieważ ujrzałem działanie demona.

   Dzisiaj jest dzień „Przemienienia Pańskiego”...przypomniały się słowa kapłana o Panu Jezusie, który żył jak normalny człowiek, był bardzo przemęczony i prześladowany, a cały sens dzisiejszego święta oznaczają nasze wołania: „Panie przemień mnie!”

    W czasie zbierania na tacę wahałem się czy dać drobne czy posiadane 5 dolarów? Anioł Stróż podsunął: „żałujesz?...żałujesz?” Zobacz nasza nędzę. Pomyślałem o kuszonych w tym czasie kapłanach. W takich uświęconych miejscach Szatan atakuje ze szczególną perfidią.

   Jakże pięknie przebiega tam Msza św.! Kapłan bierze Ewangelię, unosi do góry, a drugi z odległości żegna go krzyżem. Każde słowo kapłana wywoływało ból, trwała powaga z chwilami ciszy po czytaniu i kazaniu. Później był śpiew („Gorzkie żale”) przed wystawioną Monstrancją.

   W smutku popłynie moja modlitwa. Po powrocie do domu córce dałem lampkę, aby zapaliła pod krzyżem Pana Jezusa koło akademika, ale wykręciła się, że zabierze za tydzień”. Żona była smutna, bo syn ma maturę za pasem, a w tym czasie nagrywa i komentuje listę przebojów!

   W ręku znalazł się artykuł: „Ksiądz od głupich dzieci” o Janie Twardowskim, który pracował z dziećmi specjalnej troski. Z powodu płaczu nie mogliśmy czytać z żoną: o „Jurku z buzią otwartą, Pawełku z wodą w głowie, Janku z rączkami sztywnymi i o Zosi „coś wcześnie zmarła”...”bez was świece gasną i nie ma żyć dla kogo”.

   Nastała cisza, a ja przypomniałem sobie, że w modlitwach porannych przekazałem Bogu Ojcu ten dzień z otrzymanymi próbami i cierpieniami. To wyjaśniło jego przebieg od poranka…

                                                                                                                                        APeeL

 

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 14 marzec 1992

Odsłon: 748

     Przebudził mnie głośny sąsiad, a to sprawiło padnięcie na kolana i odmówienie modlitw porannych. Dzisiaj mam dyżur w pogotowiu z „zespołem” grających w pokera, ale robię wyrzeczenie z przekazaniem Bogu Ojcu. Na ten moment z mojego bałaganu „wyjmie się” wiersz mojej pacjentki: „Dziękczynienie”...

   Pod wpływem tego zdarzenia zacząłem wołać do Deus Abba: „dziękuję Ci, Dobry Boże za wszystkie skarby, które mi dałeś...za odmianę chamskiego serca, za to, że mogę rozdawać Twoje łaski, za poznanie potęgi wiary i drogowskaz do Prawdy, którym jest Jan Paweł II...chwała Ci, Ojcze za tę drogę, która jest źródłem codziennej radości”. Taki był sens tego wiersza...w mojej interpretacji.

   Pan Jezus mówił, abyśmy za wszystko dziękowali...ja zbyt rzadko to czynię! A jak Ty dziękujesz za to, że: nie masz krótszej nogi ani zaburzeń równowagi z upadkami, nie opada ci bezwładnie głowa (trzeba wówczas podtrzymywać ręką) lub powieka (w miastenii), nie jąkasz się ze śmiesznymi tikami oraz przetrwałeś bez następstw ciężkich wypadków, a wystarczy głupstwo z wytworzeniem martwicy aseptycznej kości (np. stopy) i nie będziesz chodził.

   Nawet nie wspominam o chorobach śmiertelnych lub trudnych do rozpoznania jak: mononukleoza zakaźna (ala angina trwająca do pół roku) lub przeoczona borelioza albo głupie zakażenie tasiemcami, glistami, lambliami i owsikami.

   Masz kotka lub pieska i prawie całujesz się z nim, a może cię zarazić bakterią (capnocytopaphaga canimorsus) powodującą sepsę. W wyszukiwarce dają po angielsku, aby nie straszyć miłośników tych czworonogów...traktowanych niekiedy jak umiłowane osoby.

 Jako lekarz wymieniłem tylko promil schorzeń bez straszenia nowotworami, chorobami autoagresywnymi, łuszczycą z zapaleniem stawów lub ciężkimi wadami  wrodzonymi…

    Jakże ciekawy jest każdy dzień mojego życia z Panem...właśnie płynie piękna muzyka,  łzy kręcą się w oczach, a serce zalewa miłość: „Och, Ojcze mój! Twoja moc, dobroć i chwała - tak jest  od początku do końca!"

   Na dyżurze w pogotowiu (oddzielne pokoje lekarzy dyżurnych) zacząłem pisać list do ks. bp. Józefa Życińskiego. Nigdy nikt nie wchodzi, bo mamy telefon i wzywa dyspozytorka, a tu wciąż ktoś pukał, a kolega zrobił awanturę, bo zamknąłem się z jego herbatką.

   Czy Szatan wiedział, że rozgłoszę to 17 marca 2019? Teraz, gdy mam to edytować zadzwoniła córka. Kiedyś w czasie jej odwiedzin leciała na mnie połówka okna ("wyszło z bolców"), a później lampa spadła na klawiaturę!  Tylko nie mów mi, że jest to przypadkowe! 

    List był długi (dałem świadectwo wiary), ale chodziło o jego wywiad (z 6 i 13 marca 1992) w audycji: „Człowiek w przestrzeni dialogu” z mądrymi rozważaniami o wierze...bez mruknięcia o Szatanie! Nie wyjaśnił, że to Bestia odrywa od Jedynie Prawdziwego Kościoła Katolickiego...do „prawdziwych" i „wyzwolonych” z  pięknymi celebracjami, ale bez liturgii (Eucharystii).

   Ostatnim z takich jest neokatechumenat, gdzie przed zjednaniem z Panem Jezusem (potrzebne skupienie) wszyscy obejmują się (gest Breżniewa), a po Eucharystii tańczą z radości. Tak demon miesza  radość naszą z radością serca, słodycz naszą ze słodyczą duchową oraz nasz pokój z Pokojem Bożym!

    Jeżeli jesteś katolikiem i masz na miejscu świątynię z kapłanem...to padnij na kolana w podzięce Bogu Ojcu.

                                                                                                                      APeeL